گیمرهای ایرانی خیلی جالبن! یه درصدی از گیمرهای ایرانی هستن که خب رسانه‌ها رو خیلی خوب دنبال می‌کنن و میشه بهشون گیمر حرفهای گفت؛ درست مثل همه شما دنبال‌کننده‌های عزیز گیموشن که مطمئنم همتون گیمرهای خفنی هستین.
این گیمرها به خوبی از تقویم انتشار بازی‌های ویدیویی آگاه هستن و وقتی یه بازی تو عرصه جهانی سر و صدا میکنه، کنجکاو میشن که این بازی رو تجربه کنن و ببینن که چرا گیمرها تو کل جهان انقدر از یه بازی به خصوص استقبال کردن و همین موضوع باعث میشه که یه درصد قابل توجه دیگه‌ای از گیمرهای ایرانی بیشتر به چشم بیان!
این گیمرها معمولا خیلی اخبار بازی‌های ویدیویی رو دنبال نمی‌کنن و بیشتر دنبال بازی‌هایی هستن که بتونن خودشونو باهاش سرگرم کنن که البته این درصد از گیمرها هم قابل احترام هستن چون در نهایت ما همه بازی‌ها رو تجربه می‌کنیم که بتونیم خودمون رو سرگرم کنیم.
به همین خاطر هم یه سری بازی‌های ویدیویی خیلی محبوب تو ایران وجود دارن که یه کم محبوب بودنشون تو ایران عجیبه و به نظر میاد که اونقدی که تو ایران محبوب هستن یه کم غیرمنتظره هستش. بعضی از این بازی‌ها خیلی عجیبه که تو ایران محبوب هستن چون تو عرصه جهانی خیلی بهشون بها داده نشده و بعضی از این بازی‌ها هم تو دنیا محبوب هستن اما عجیبه که چطوری گیمرهای ایرانی انقدر روشون تعصب دارن.
تو این مقاله قراره به این موضوع بپردازیم و بازی‌هایی رو معرفی کنیم که تو ایران خیلی محبوب هستن.
فهرست محتوا
بازی Stronghold Crusader
دیگه مگه میشه کسی جنگ‌های صلیبی رو نشناسه؟ یکی از بازی‌های خیلی قدیمی که تونست یه سیل عظیمی تو ایران از طرفدارهاش راه بندازه و تقرییبا هر کسی که کامپیوتر داشت یا حتی به گیمنت می‌رفت، چند ساعت در روز این بازی رو تجربه می‌کرد. این تجربه انقدر لذت‌بخش بود که حتی اگه همین الان هم پشت این بازی بشینیم و گیمپلی بازی رو تجربه کنیم، بازم حس و حال روزهای اول تجربه این بازی بهمون دست میده.
این بازی سه خطی ساده‌ای داره اما تو گیمپلی پیچیدگیشو به دست میاره؛ شما یک فرمانده در زمان جنگ‌های صلیبی هستین و وظیفتون اینه که همه فرمانده‌هایی که جلوتون قرار میگیره رو قلع و قمع کنید. بازی به سه بخش قلعه‌سازی، مبارزه و درآمدزایی تقسیم شده که همه بخش‌ها کنار همدیگه کارایی دارن و باید سعی کنید که تو همه این سه بخش، به خوبی وقت، انرژی و منابعتون رو خرج کنید تا بتونید تو پیشرفت داشته باشید.
قسمت‌های بعدی جنگ‌های صلیبی با این که تونست نظر تعدادی رو به سمت خودش جلب کنه، اما هیچوقت نتونست به اندازه قسمت اول سر و صدا داشته باشه و واقعا قسمت اول جنگ‌های صلیبی داخل ایران یه انقلاب جدیدی به پا کرد. یکی از دلایل اصلی محبوبیت این بازی، دوبله کمپانی دارینوس تو ایران بود که واقعا حتی فکر کردن بهش همین حالا خاطرات شیرینی رو به یادم میاره.
بازی Counter-Strike
البته شاید بی انصافی باشه که بگیم بازی کانتر تو ایران بیشتر از مقیاس جهانی ازش استقبال شد و کانتر یه بازی بود که کل دنیا رو به توبره بست. اما خب این همه طرفدار که تو ایران داشت و با توجه به این که تقریبا دسترسی به اینترنت در اون زمان یه امر غیرممکن برای خیلی‌هامون بود و اطلاعی نداشتیم که کانتر رو اصلا کی ساخته و چطوریه و فلان، یهو دیدیم تو کل ایران همه نشستن تو گیمنت دارن سر همدیگه داد میزنن که «نامرد گفتم با نایف بیا!»
کانتر استریک ساده‌ترین نوع تیم دثمچ هستش! دو تا تیم میشید که یه تیم تروریست و یه تیم ضدتروریست هستش که البته به اصطلاح میگیم ترور و سی تی که وظیفه ترور کاشتن بمب و منفجر کردن نقشه بازیه و وظیفه سی تی هم اینه که جلوی ترور از کاشتن بمب رو بگیره و اگه ترور بمب رو کاشت، سی تی باید بمب رو خنثی کنه. البته اگه همه اعضای هر تیم کشته بشن، بازی به نفع تیم مقابل هم تموم میشه. این بازی همینطوری ادامه پیدا میکنه تا تعداد راند‌هایی که دو تا مقابل چه تو بات و چه با توافق مشخص شده به پایان برسه و برنده اینجوری مشخص میشه.
کانتر واقعا شاید یکی از بازی‌هایی باشه که یه نسل از گیمرها رو شکل داد و خیلی‌ها اولین آشناییشون با بازی‌های ویدیویی وقتی بود که دوستشون برای اولین بار اون‌ها رو به گیمنت برد و بهشون یاد داد که چطوری تو این بازی اسلحه بخرن یا مثلا چطور تو بازی راه برن که دشمن‌ها متوجه صدای پاهاشون نشن و همیشه جز اون نوستالژی‌های خفن ما گیمرهای ایرانی باقی میمونه.
بازی PES
با این که سال‌های زیادیه که به همه گیمرهای علاقه‌مند به سبک‌های ورزشی ثابت شده که دیگه فرنچایز PES یا همون پس خودمون اون جذابیت سابق رو نداره و به جاش رقیب قدرتمند این فرنچایز یعنی FIFA یه جورایی الان برنده این رقابت هستش، اما هنوز هم فرنچایز پس طرفدارهای زیادی رو تو ایران داره و خیلی‌ها حتی نمی‌خوان به فیفا یه شانس بدن و روی پس تعصب دارن.
این در حالیه که از لحاظ لایسنسینگ و تنوع مودهای گیمپلی، هر جور بخوایم حساب کنیم، فیفا سری برتر هستش. البته طی چند سال اخیر با تغییرهای که تو فرنچایز پس به وجود اومد، تا حد زیادی این بازی تونست از لحاظ گیمپلی و شبیه‌ساز یک تجربه فوتبالی خوب موفق عمل کنه اما هم‌چنان این فرنچایز فیفا هستش که هر سال یک فناوری جدید رو رونمایی میکنه و مرزهای جذابیت یک شبیه‌ساز فوتبالی رو جابه‌جا میکنه.
هر سال گیمرهای بیشتری راهشون رو از فرنچایز پس به فرنچایز فیفا تغیین میدن چون بعد از تجربه گیمپلی فیفا متوجه این موضوع میشن که جذابیت گیمپلی این فرنچایز در حد چشمگیری بیشتره اما هنوز میشه با قدرت گفت که PES هنوز هم طرفدارهای زیادی بین ما ایرانی‌ها داره.
بازی God of War
گاد آو وار یا خدای جنگ وقتی که وارد عرصه بازی‌های ویدیویی شد، تونست طرفدارهای خیلی زیادی رو به دست بیاره. نکته جالب اینه که وقتی کنسول پلی‌استیشن ۲ تو دنیا عرضه شده بود، خیلی از ایرانی‌ها هنوز با کنسول پلی‌استیشن ۱ مشغول تجربه بازی‌ها بودن و با توجه به این که پلی‌استیشن ۲ از هر لحاظ یک پرش بزرگ برای کنسول‌های بازی محسوب می‌شد، دیگه باید انتظار این تغییر بزرگ رو می‌داشتیم که بیشتر گیمرها سراغ این کنسول برن.
اما یکی از بازی‌های پلی‌استیشن ۲ که از همون اول مورد توجه گیمرهای ایرانی قرار گرفت، بازی گاد آو وار بود. فاکتورهای زیادی وجود داشت که چرا انقدر بازی گاد آو وار محبوب بود که از مهم‌ترین‌هاش میشه به این اشاره کرد که تا اون موقع بازی کمی رو تجربه کرده بودیم که با این جلوه بصری فوق‌العاده بتونه یه گیمپلی اکشن و خفن رو بهمون ارائه بده.
البته یه سری سکانس‌های دکمه‌زنی معروف هم تو این بازی هستش که تجربه اونا هم قطعا برای هممون تا حدی لذت‌بخش بوده اما خب این فقط بخشی از جذابیت بازی بود. شخصیت کریتوس هم دلیل خیلی مهمی بود؛ یادمه اون زمان همه دوست داشتن کریتوس باشن و حتی اگه تو سایت‌ها و انجمن‌های گیمینگ می‌رفتی، همه عکس پروفایل و آواتارشون کریتوس بود!
بازی GTA: San Andreas
جی تی ای سن آندریاس رو میشه حتی محبوب‌ترین بازی میان ایرانی‌ها بعد از بازی‌های فوتبالی خطاب کرد. تقریبا همه پلیرهای ایرانی یه بار بازی فوتبال رو تجربه کردن اما اگه سراغ بازی فوتبالی نرفته باشن، قطعا یه بار بازی جی تی ای سن آندریاس رو تجربه کردن. البته تجربه کردن این بازی به این معنی نیستش که ایرانی‌ها سراغ داستان این بازی و ماجراجویی سی جی رفته باشنا.
کلا خیلی‌ها بازی رو از اول شروع می‌کردن و با همون دوچرخه مسخره اول بازی تو بازی حرکت می‌کردن، آدم‌های بی‌گناه رو می‌کشتن، با پلیس مبارزه می‌کردن، کارهای خلاف و منکراتی مختلف رو انجام می‌دادن و همیشه دنبال این بودن که یه ماشین خفن و آخرین مدل رو توی بازی پیدا کنن تا بتونن سرعت زیادی توی این بازی بگیرن.
این بازی شاید جز اولین بازی‌های ویدیویی بود که بین ایرانی‌ها، فرهنگ کد تقلب استفاده کردن رو هم جا انداخت. تا اون موقع هیچکس فکر نمی‌کرد که بشه تو یه بازی انقدر راحت کد تقلب زد و به منابع زیادی مثل پول یا سلامت بی‌نهایت دسترسی داشت. این بازی انقدر همه‌گیر شده بود که از کودک تا بزرگ‌سال می‌رفتن گیمنت برای این که بتونن جی تی ای سن آندریاس رو بازی کنن.
بازی Serious Sam
سام ماجراجو از آن دسته فرنچایزهایی هستش که تو زمان خودش طرفدارای زیادی داشت اما به مرور زمان و با انتشار قسمت‌های آخر این فرنچایز، کم کم دیگه از جذابیت این سری کم شد و طرفدارهاش تو عرصه جهانی هم مثل جذابیت این بازی کم و کم‌تر شد. اما این بازی حتی تا همین امروز هم تو ایران طرفدارهای زیادی داره و خیلی از گیمرهای کهنه‌کاری که امروز تو ایران هستن، به خوبی این فرنچایز رو می‌شناسن و یکی از محبوب‌ترین سری‌هایی هستش که تا به حال بازی کردن.
این بازی هم می‌تونیم جز اون بازی‌هایی قرار بدیم که گیمرهایی که خودشون اون زمان کامپیوتر نداشتن رو به سمت گیمنت می‌کشوند و همیشه یه سیستم توی گیمنت وجود داشت که یه بچه‌سال داشت با دقت هیولاهای تو بازی رو با بزرگ‌ترین اسلحه‌ای که سم همراه خودش داشت، تار و مار می‌کرد. این بازی یه حس نوستالژی واقعیه برای ما گیمرهای قدیمی هستش که تا همین امروز هم دوست داریم یه قسمت جدید دیگه از این بازی بیاد تا تجربش کنیم.
البته ۵ ۶ سال پیش یه قسمت جدید از این بازی منتشر شد که خیلی دیگه مثل قدیم تو ایران سر و صدایی از این بازی نشنیدیم؛ این نشون میده که احتمالا طرفدارهای این بازی کم کم دارن ازدواج می‌کنن و دیگه از دنیای گیم فاصله گرفتن!
بازی Prince of Persia
این یکی که دیگه نه نیازی به معرفی داره و نه نیاز به توضیح اضافه که چرا انقدر تو ایران طرفدار داشت. اسم بازی «شاهزاده ایرانی» هستش و کلا یه تجربه جالبی بود که در نقش کسی بازی کنیم که یوبی‌سافت مدعی بود که این شخصیت ایرانی هستش! البته خب شاید داستان این شخصیت کاملا متفاوت با چیزی بود که ما تو کتاب‌های تاریخمون خوندیم و کلا فرهنگ و معماری که توی این بازی دیدیم هیچ ربطی به ایران نداشت اما خب بازم «شاهزاده ایرانی» بازی بود که هممون دوست داشتیم تجربش کنیم.
طرفدارهای این بازی در زمان پلی‌استیشن ۲ خیلی بیشتر بودن؛ با این که قبل از عرضه کنسول پلی‌استیشن ۲ هم این بازی روی کامپیوترهای شخصی در دسترس بود اما وقتی که صاحبان کنسول پلی‌استیشن ۲ تو ایران زیادتر شدن، بازی شاهزاده ایرانی هم تو ایران خیلی زیاد شد که حتی تا همین امروز هم این طرفدارها وجود دارن و احتمال این که قسمت جدید این فرنچایز در صورت معرفی شدن مثل بمب صدا کنه، خیلی بالاست.
قبل از این که بریم سراغ بازی بعدی، یه نکته خیلی جالب می‌خوام بهتون بگم. اون زمان که بازی Prince of Persia منتشر شده بود، یه شایعه‌ای به بیرون درز کرد که این بازی رو ایرانی‌ها ساخته بودن و خیلی جالب بود که تقریبا همه گیمرها هم این موضوع رو باور کرده بودن. البته کمی عجیب بود که چرا این بازی به خصوص انقدر باکیفیت، جذاب و به زبان انگلیسی هستش و بقیه بازی‌های ایرانی اما انگار مال زمانی سگا جنسیسه!
بازی Crysis
یه حقیقت جالب رو راجع به گیمرهای ایرانی بدونید؛ کلا مهم نیست که داستان چیه و گیمپلی چه شکلیه، اگه یه بازی گرافیک خارق‌العاده داشته باشه، احتمال این که گیمر ایرانی از تجربه این بازی لذت ببره خیلی زیاد هستش. بازی کرایسیس هم یکی از همین بازی‌ها بود که وقتی به دست گیمرها می‌رسید، فک به دهن باقی نمی‌ذاشت. انقدر جلوه‌های بصری این بازی فوق‌العاده و جلوتر از زمان خودش بود که البته خیلی‌ها به فکر ارتقا دادن کامپیوترهاشون افتادن.
از لحاظ گیمپلی هم این بازی البته حرفهای زیادی برای گفتن داشت و خیلی جذاب بود. تقریبا همه از تجربه این بازی لذت می‌بردن و با این که مدت زمان بازی خیلی کوتاه بود، اما باز هم به اون اندازه بود که بتونه تو ایران سیل عظیمی از طرفدارها رو به دست بیاره که وقتی گیمرها به همدیگه می‌رسیدن، اولین سوالی که از همدیگه میپرسیدن این بود که «راستی کرایسیس رو بازی کردی؟ دیدی چه گرافیک خفنی داشت؟».
البته فکر نکنید که این موضوع فقط واسه قسمت اول صدق می‌کرد‌ها؛ قسمت‌های دوم و سوم هم دقیقا به همین ترتیب تونستن طرفدارهای خیلی زیادی رو داشته باشن و حتی قسمت دوم بود که تونست نسل جدید گیمرهای ایرانی رو به سمت خودش بکشونه و با گرافیک فوق‌العاده و البته گیمپلی جذابش، یه اسم و رسم حسابی برای خودش تو ایران و بین گیمرهای ایرانی به پا کنه.
بازی The Last of Us
این بازی حتی تو عرصه جهانی هم انقدر محبوب و پرطرفدار بود که داشتن طرفدار زیاد تو کشور ما رو هم منطقی جلوه میده. اما موضوعی که باعث میشه این بازی رو تو لیست قرار بدیم، به خاطر اینه که تقریبا اتنظار نمی‌رفت که از لست آو آس چنین استقبالی تو ایران بشه. خیلی بازی‌های جذاب و زیادی توی این مدت زمان منتشر شدن که تو ایران هیشکی بهشون اهمیت نداد. اما استقبالی که از لست آو آس شد تقریبا تو ایران کم‌نظیر بود.
این استقبال فقط واسه انتشار این بازی نبود؛ تریلرهای این بازی هم بین گیمرهای معمولی دست به دست میچرخید و همه با همدیگه هم‌نظر بودن که اگه این بازی منتشر بشه مثل بمب صدا میکنه و همه گیمرها خیلی هماهنگ منتظر تجربه این بازی بودن. بعد از انتشار بازی هم که خودتون احتمالا خودتون بهتر از من می‌دونید که چقدر همه دنبال تجربه این بازی بودن.
انقدر این بازی طرفدار پیدا کرد که صاحبان کنسول اکس باکس ۳۶۰ سریع کنسول‌های خودشون رو می‌فروختن تا بتونن یه پی اس ۳ برای تجربه این بازی بخرن و از قطار هایپ لست آو آس عقب نیافتن. این استقبال تا همین امروز و برای قسمت‌های جدید این بازی، سریال لست آو آس و هر ریمستر و بخش چندنفره‌ای که ناتی داگ برای این فرنچایز در نظر گرفته، ادامه داره.
بازی PUBG
ما ایرانی‌ها چه متاسفانه و چه خوشبختانه معروفیم به کرک کردن بازی‌های مختلف؛ پس این یه مورد خیلی عجیبه که چطور این همه گیمر ایرانی برای تهیه یک بازی که بدون پول خرج کردن هیچ‌جوره نمیشه تجربش کرد، انقدر پیشرو بودن و این همه از بازی پابجی استقبال کردن. پابجی به خاطر ماهیت چندنفره بودنش و البته گیمپلی جذابی که ارائه می‌داد، یه فرصت رو در اختیار گروه‌های دوستانه مختلف قرار می‌داد که با تهیه کردن این بازی بتونن با همدیگه یه تجربه اکشن جذاب داشته باشن.
استقبال از پابجی با یه سرعت منطقی و کنترل‌شده‌ای تو ایران ادامه داشت تا روزی که نسخه موبایلی این بازی یعنی پابجی موبایل به صورت رایگان منتشر شد؛ تعداد پلیرهای بازی انقدر زیاد شد که دیگه کنترل کردنش خیلی سخت شده بود. تا جایی که حتی امروز هم به مکان‌های عمومی بری، افراد زیادی رو میبینی که سرشون رو توی گوشی انداختن و دارن پابجی موبایل بازی می‌کنن و حتی جامعه طرفدارهای خودش رو توی ایران به دست آورده.
البته بازی پابجی موبایل باعث شد که یک سری بازی‌های دیگه هم تو ایران پیدا شن که کلی طرفدار پیدا کنن که در ادامه به این بازی‌ها می‌رسیم.
بازی Warzone
زمان کرونا برای همه ما سخت بود؛ دوران بسیار سخت، خطرناک و البته حوصله‌سربر که مجبور بودیم صبح تا شب تو خونه‌هامون بشینیم و به قول معروف فاصله اجتماعی رو رعایت کنیم تا خدای نکرده خودمون و عزیزانمون درگیر این بیماری خطرناک نشیم. اما این نشستن تو خونه یه خوبی مخصوص به خودش رو هم داشت که این خوبی، بازی کردن بود. بازی Warzone رو شاید در کنار بازی مثل Among Us یکی از محبوب‌ترین بازی‌های زمان کرونا در کل جهان بدونیم.
فرنچایز کال آو دیوتی تا همون زمان هم کلی تو ایران طرفدار داشت و از بازی‌هایی بود که گیمرها مشتاقانه منتظر تجربه کردنش بودن. اما بازی وارزون یه قدم از همه قسمت‌های کالاف دیوتی جلوتر بود. دلیلش هم که کاملا مشخصه؛ وارزون به صورت رایگان منتشر شد و به خاطر این که اون زمان سبک بتل رویال تو دنیا خیلی طرفدار داشت و تو ایران هم همه با پابجی و فورتنایت آشنا بودن، وارزون با یه رویکرد متفاوت‌تر تونست کلی طرفدار تو ایران به دست بیاره.
بازی Call of Duty Mobile
نمی‌دونم خیلی درست باشه که اینو بگم، اما می‌تونم با قدرت بگم که کالاف دیوتی موبایل محبوب‌ترین بازی تو ایران هستش. می‌تونید برید گوشی‌های همه رو چک کنید و از هر ده نفر، حداقل ۷ نفر این بازی رو روی گوشی هوشمند خودشون نصب کردن و به سطح‌های خوبی هم رسیدن و کلی اسلحه و آیتم مختلف آزاد کردن. کلا اگه سن و سالتون به ۳۰ هم نرسیده باشه که این بازی غوط قالبتونه و هر روز یه چند دستی با بچه‌محلا یا دوستای نزدیکتون بازی می‌کنید.
کالاف دیوتی موبایل یه دو دستگی جذابی تو ایران ایجاد کرد؛ طرفدارهای پابجی و طرفدارهای کالاف دیوتی موبایل حتی تا همین امروز هم با همدیگه کل کل می‌کنن که کدوم بازی بهتره اما اگه ما هم بخوایم روراست باشیم، باید اعتراف کنیم که کالاف دیوتی موبایل خیلی تو این دنیا قشنگ‌تر و جذاب‌تر از پابجی موبایل ظاهر شد و تنوع تجربه‌هایی که بهمون ارائه میده به اندازه‌ای جذاب هستش که نتونیم از تجربه کردن این بازی دل بکنیم!
همین حالا هم طرفدارهای این بازی منتظر نشستن تا اکتیویژن نسخه موبایلی وارزون رو منتشر کنه تا همگی به سمت اون بازی هجوم ببرن و نشون بدن که نسخه موبایلی کالاف دیوتی رو به هر بازی دیگه‌ای ترجیح میدن.
بازی World of Warcraft
این یکی رو فقط گیمرهای قدیمی می‌دونن چه دنیایی داره و چقدر گشت و گذار تو دنیای جذاب این بازی می‌تونه اعتیادآور باشه. یه نکته جالب بهتون بگم که خیلی از گیمرهای کارکشته دنیای بازی WoW الان دیگه ازادواج کردن و حتی بعضی‌هاشون بچه هم دارن. اما نکته جالب همینه؛ با این که دنیای بازی‌های ویدیویی چند ساله تو ایران خیلی حرفه‌ای‌تر از گذشته دنبال میشه و گیمرهای نسل جدید هم خیلی تعدادشون زیاد شده، این خیلی جالبه که یه بازی که این همه سال از انتشارش گذشته تونسته بود اون زمان تو ایران با مشکلاتی مثل نداشتن پی سی خوب یا اینترنت قدرتمند، انقدر پلیر داشته باشه.
البته بازی WoW تو دنیا هم همینقدر جذابیت داشت و حتی تا همین امروز هم این بازی انقدر پلیر داره که راحت بتونید تو سرورهای بازی به ماجراجویی بپردازین و کلی آیتم برای خودتون جمع کنید. حتی امروز خیلی پلیرها تو این بازی مشغول جمع کردن آیتم و فروختن این آیتم‌ها هستن که بتونن به شکلی از این بازی درآمدزایی داشته باشن.
اما به طور کلی بازی WOW از اون دسته بازی‌های فراموش‌نشدنی هستش که تا مدت‌ها تو ذهنمون باقی میمونه و می‌تونیم راحت تو دنیاش غرق بشیم.
پایان بندی
بازی‌های زیادی هستن که اگه می‌خواستیم تو لیست قرار بدیم یه کم لیستمون طولانی می‌شد؛ بازی‌هایی مثل Dota 2، Among Us، League of Legends و حتی ولورانت که بعضی‌هاشون بازی‌های نسبتا جدیدی هستن و بعضی‌هاشون سال‌هاست که تو ایران پلیر دارن.
نظر شما راجع به این لیست چی بود؟ برامون حتما کامنت کنید که به نظرتون کدوم بازی‌ها به نسبت جهان طرفدارهای زیادی داشتن. یادتون نره که برامون داخل قسمت نظرات سایت نظرتون رو درمورد این لیست بهمون بگین.
